«Ρυθμό και χρώμα θέλει το σχολείο»

Η Πανελλήνια Ένωση Εκπαιδευτικών Πολιτιστικών Θεμάτων (Π.Ε.Ε.ΠΟ.ΘΕ.) σχεδιάζει την υλοποίηση του 2ου Πανελλήνιου Συμποσίου της με θέμα «Με τον παλμό του Πολιτισμού για ένα ζωντανό σχολείο» στις αρχές Απριλίου 2011 στην Αθήνα.

Στο πλαίσιο αυτό καλεί όλα τα σχολεία να δώσουν ένα δυναμικό πολιτιστικό παρόν και να βάλουν τη δική τους πολιτιστική ψηφίδα στο Συμπόσιο. Όλες οι σχολικές μονάδες μπορούν να προτείνουν στους μαθητές τους τη δημιουργία ενός εικαστικού έργου, ατομικού ή συλλογικού, οποιασδήποτε μορφής (ζωγραφική, χαρακτικό, κολάζ, φωτογραφία ή άλλο) με θέμα «Ρυθμό και χρώμα θέλει το σχολείο», προκειμένου να δημιουργηθεί μια εικονική έκθεση μαθητικών εικαστικών έργων, ανοιχτή σε όλον τον κόσμο μέσω του διαδικτύου.

Συγκεκριμένα κάθε σχολική μονάδα καλείται να επιλέξει ένα αντιπροσωπευτικό έργο με το παραπάνω θέμα και με δική της ευθύνη να το αναρτήσει στο ειδικό blog της Π.Ε.Ε.ΠΟ.ΘΕ. http://morfespolitismou.blogspot.com/. Επιτροπή από εκπαιδευτικούς και καλλιτέχνες θα επιλέξει, στη συνέχεια, από το σύνολο των έργων εκείνο που θα αξιοποιηθεί για τη δημιουργία της αφίσας του Συμποσίου. Το έργο που θα αναρτηθεί στο ιστολόγιο πρέπει να έχει τις εξής προδιαγραφές: Κατακόρυφη διάταξη και όγκο 500KB – 2,5 ΜΒ. Καταληκτική ημερομηνία για την ανάρτηση των έργων στο ιστολόγιο η 23η Δεκεμβρίου 2010. Συγχρόνως με την ανάρτηση του έργου, το σχολείο πρέπει να στείλει ηλεκτρονικό μήνυμα στην Π.Ε.Ε.ΠΟ.ΘΕ. στο οποίο θα αναγράφονται τα παρακάτω στοιχεία: το όνομα του μαθητή δημιουργού ή της δημιουργικής ομάδας, σύντομη περιγραφή του έργου, π.χ. ζωγραφικό έργο με λάδι, το όνομα του σχολείου και τηλέφωνο επικοινωνίας. Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν ηλεκτρονικά με την Π.Ε.Ε.ΠΟ.ΘΕ.

Τι λέτε; δεν είναι μια καλή ευκαιρία να βγάλετε τα δημιουργικά σας ταλέντα και να εκφραστείτε με οδηγό τη φαντασία και το μεράκι που σας διακρίνει;


Και για να ξεσκονίσουμε τα γκρίζα χρώματα της εποχής μας πιάνοντας τα πινέλα στα χέρια ας διαβάσουμε από το «Το Χρώμα του Φεγγαριού» της Αλκυόνης Παπαδάκη, τους όμορφους διαλόγους ενός αστεριού με μια κερασιά:

Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
- Τί χρώμα έχει η χαρά;
- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά;
- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Τ’ αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
- Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.